Marloes is vorige week begonnen op haar blog met de
dankbare-dinsdag.
De dag waarop je even stil staat bij de dingen waarvoor je dankbaar bent.
Waar ik dankbaar voor ben?
Voor alle lieve reacties die ik van jullie kreeg op mijn blogje over Jody.
En ik ben dankbaar voor mijn lieve mannetjes.
Vogeltje was mee met ons naar de dierenarts, waar hij de hele tijd
Jo bleef aaien en ons bleef knuffelen.
Zodra ze niet meer ademde begon hij Jody uit te leggen waar de Poezenhemel was.
Ik vroeg hem of het niet handiger was geweest als hij dat iets eerder,
toen ze nog leefde, had gedaan.
Nee, zei hij, dat gaf niet, want Saartje zou haar wel helpen het te vinden.
(Saar is ongeveer 4 jaar geleden ingeslapen.)
En Kabouter kwam vanmiddag thuis, dus die moesten we het nog vertellen.
Kabouter, ik moet je wat vertellen. Vrijdag is Jody dood gegaan.
Kabouter: Oh, waarom?
Omdat ze al heel oud was.
Kabouter: Oh, was je toen verdrietig?
Ja, heel verdrietig een nog steeds.
Kabouter: En ook in de war?
Ja, ook in de war.
Kabouter: Hebben we dan nog maar 2 poezen?
Ja, we hebben Pucca en Amara nog.
Kabouter: Ok.
Soms, heel soms zou ik willen dat ik wat meer autistisch was, zoals Kabouter,
dan zou afscheid nemen makkelijker zijn.
Of dat ik me helemaal kon laten gaan in een fantasiewereld,
zoals Vogeltje, dan kan je alles goed fantaseren...
Maar oh, wat ben ik dankbaar voor onze twee mooie zoon's met hun
prachtige kijk op de wereld!
En wat ben ik dankbaar dat ik daar af en toe een stukje van mag bekijken.