maandag 24 februari 2014

Moeilijke keuzes

Een paar weken geleden kreeg ik het verwachtte stempeltje van de reumatoloog; fibromyalgie.
Dat was voor ons geen verrassing, maar toch hoopten we stiekem op een betere diagnose...
Helaas moesten wij bij thuiskomst de beslissing nemen om met Jody naar de dierenarts te gaan.
Hierdoor is erover praten of verdrietig zijn over de diagnose naar de achtergrond geschoven door het acute verdriet om Jo.
Ondertussen werden de pijnklachten natuurlijk niet minder. Een dag werken kost mij 3 dagen. Een dag van te voren rekening houden met alles wat ik doe en eet (vooral geen zout, anders houd ik weer zo veel vocht vast), rustig aan doen en vooral proberen op tijd te gaan slapen. En de dag na de werkdag kan ik niks! Dan doen mijn armen en mijn handen zo veel pijn dat ik eigenlijk niks kan oppakken.
Laat staan twee werkdagen achter elkaar. Dat kost me een week om bij te komen, maar ja, dat heb ik natuurlijk niet vrij.
Nou heb ik een 0 uren contract, dus kan ik zelf aangeven hoe veel ik kan en wil werken. Maar ja in mijn geval zit er zo'n groot gat tussen kunnen en willen... Ik heb enorm veel plezier in mijn werk, het patiƫntencontact, de samenwerking met collega's en artsen.
En daarnaast, ik heb niet voor niets mijn studie met heel veel moeite gedaan, terwijl wij al 3 kinderen (waarvan 2 met gebruiksaanwijzing) hadden! Ik wil werken als verpleegkundige!

Helaas denkt mijn lijf daar op dit moment anders over.... Bedden opmaken? Geen goed plan. Infuuszak ophangen en aanprikken? (een veelvuldige handeling op hematologie) Ook geen goed plan als je je armen bijna niet kan optillen. En zo kan ik nog wel even doorgaan over dingen tillen, helpen met wassen en veel lopen....

Afgelopen donderdag waren we weer terug bij revalidatie. De arts wist na een paar vragen precies wat ze aan mij had. Ik ben een optimist, een doordouwer, iemand die niet snel opgeeft, te lang door gaat. En nu roept mijn lijf STOP!
Op advies van de revalidatiearts heb ik mij per direct ziek gemeld.... Dat was een moeilijke beslissing, maar nu ik een paar dagen verder ben voelt het wel goed.
Over een paar weken krijg ik de oproep voor een revalidatie-traject van 3 tot 4 maanden lang, 2 dagdelen in de week. Ben benieuwd....

Het zit niet in mijn aard om zielig te doen of om te sikkeneuren, maar ik denk dat het wel goed is om het eens op te schrijven. Inmiddels hebben manlief en ik er wel uitvoerig over gesproken hoor.

Dus, wat doe ik nu zoal? Veel haken en ik zit veel achter de naaimachine. Ik probeer beetje bij beetje te leren om alles maar een klein beetje te doen. Dus niet te lang achter elkaar het zelfde of te zwaar of te intensief. Dat is heel moeilijk voor iemand die altijd 10 ballen tegelijk heeft hoog moeten houden...

De tuin, een groot struikelblok... Ik erger me al weken aan de puinzooi die de konijnen ervan hebben gemaakt en het gebrek aan zorg die ik er vorig jaar aan heb kunnen geven. Er moest zo veel gebeuren!!
Gister heb ik Manlief een schop onder zijn kont gegeven om aan het werk te gaan in de tuin. Hij is dan ook dapper begonnen met het omspitten van de border, die een gatenkaas is van de holen die Maya er vorig jaar (toen ze schijnzwanger was) in groef. Hij is halverwege gekomen. En ik, ik heb een struik gesnoeid. In etapes, maar toch... Te veel...
Wel een hele mooie vaas met uitgelopen takken!
En ik heb ook eindelijk een plekje gevonden voor mijn mooie kleedje.


15 opmerkingen:

  1. Hi, ik wilde je even een persoonlijk berichtje mailen, maar ben je mailadres kwijt. Stuur je mij een mailtje? Via mijn blog vind je het adres.

    Groetjes
    Gracia

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Doe rustig aan en luister naar je lichaam.
    Groetjes Ikke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach meis, heel veel sterkte! Veel liefs, Lotte

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Verdorie zeg, wat een rotnieuws. Ik kan me goed voorstellen dat je er even geen weg mee weet. Hopelijk gaat die behandeling je helpen zodat je ook weer aan het werk kan. Knuf, Syl

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jeetje wat heftig joh.... .ik weet van mijn nichtje dat het continu een gevecht met jezelf is om keuzes te maken..."als ik dit doe, dan moet ik dat laten"...je bent steeds bezig met luisteren naar je lichaam en dat is moeilijk, vooral als je hoofd iets heel anders wil, je leert daar op een gegeven moment wel steeds beter mee omgaan, maar dat heeft tijd nodig. Sterkte meis!! Grtzz..Maddy

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ook ik heb 3 jaar geleden dezelfde diagnose gehad als jij en je moet echt in het begin heel goed naar je lichaam leren luisteren ik werk een dag en dan een dag vrij, want anders trek ik het gewoon niet. Na een hele drukke dag kunnen ze me 's avonds opvegen.Ik weet hoe je je voelt en als je wat wilt weten van een ervaringsdeskundige dan roep je maar

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Sterkte. Niet fijn als je zo'n diagnose krijgt. Het bevestigt wat je dacht maar als je het te horen krijgt is het toch anders. Ben helaas ook ervaringsdeskundige ;-).

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik ben weer even 10 jaar terug in de tijd, acute reuma.....Pfffff een flipperkast in je hoofd weet er helaas alles van. Sterkte en probeer echt naar je lijf te luisteren en wandelen doet wonderen XXXXX

    BeantwoordenVerwijderen
  9. dat is niet fijn ik ken het niet zelf maar mijn tweelingzusje die heeft ook fybro :-( ik wens je sterkte en ik hoop dat je met de tijd het een plekje kan gaan geven ( ook al is dit niet fijn ) xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  10. O, moeilijk! Je lichaam geeft de grens aan en als je daar goed mee om leert gaan zal de zon weer gaan schijnen voor je. Steeds even rust nemen. Dat helpt bij mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Dat is niet fijn om te horen, ik kan er van meespreken. Ik heb spijtig genoeg mijn werk moeten opgeven, ik ben veel te lang blijven doorgaan... nu gaat het al veel beter, je moet er gewoon leren mee leven hoe moeilijk het soms is, ik volg ook een streng dieet ( ik moet juist veel zout eten). Het belangrijkste is om niets aan te trekken van anderen, en aan jezelf te denken, daar heb ik namelijk heel veel problemen mee gehad, van onbegrip. Je mag me altijd laten weten als je graag mijn mailadres moest hebben.
    Die vaas staat prachtig in de hal, een beetje natuur in huis!
    Groetjes, Vanessa

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dat is geen fijn nieuws om te lezen.
    Hopelijk helpt je behandeling je en is er snel wat beterschap.
    Groetjes en sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Jeetje zeg, dat is flink balen! Ik hoop dat je het de komende tijd een plekje kan geven en ik wens je veel sterkte om ermee te leren omgaan! Dat zal wel tijd nodig hebben vrees ik... Het verbaast mij ook dat er zoveel ervaringsdeskundigen zijn in (haak)blogland, sterkte ook voor iedereen die hier nog meer mee tobt! Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  14. He balen wat een vervelend nieuws. Ik ken het zelf niet, maar ook ik weet hoe belangrijk het is om goed naar je lichaam te luisteren. Hoe moeilijk dat ook is voor iemand die altijd alles regelde en draaiende houd. Je zult jezelf waarschijnlijk nog wel diverse keren tegen komen in het revalidatiecentrum. Ook daar weet ik alles van. Ik zit momenteel in mijn laatste maand en kan je vertellen dat ik veel geleerd heb daar. Ik hoop voor jou ook dat je er veel aan gaat hebben en dat je er mee leert leven ook al is het zeker niet makkelijk. Liefs Conny

    BeantwoordenVerwijderen