Moeilijke keuzes

Een paar weken geleden kreeg ik het verwachtte stempeltje van de reumatoloog; fibromyalgie.
Dat was voor ons geen verrassing, maar toch hoopten we stiekem op een betere diagnose...
Helaas moesten wij bij thuiskomst de beslissing nemen om met Jody naar de dierenarts te gaan.
Hierdoor is erover praten of verdrietig zijn over de diagnose naar de achtergrond geschoven door het acute verdriet om Jo.
Ondertussen werden de pijnklachten natuurlijk niet minder. Een dag werken kost mij 3 dagen. Een dag van te voren rekening houden met alles wat ik doe en eet (vooral geen zout, anders houd ik weer zo veel vocht vast), rustig aan doen en vooral proberen op tijd te gaan slapen. En de dag na de werkdag kan ik niks! Dan doen mijn armen en mijn handen zo veel pijn dat ik eigenlijk niks kan oppakken.
Laat staan twee werkdagen achter elkaar. Dat kost me een week om bij te komen, maar ja, dat heb ik natuurlijk niet vrij.
Nou heb ik een 0 uren contract, dus kan ik zelf aangeven hoe veel ik kan en wil werken. Maar ja in mijn geval zit er zo'n groot gat tussen kunnen en willen... Ik heb enorm veel plezier in mijn werk, het patiëntencontact, de samenwerking met collega's en artsen.
En daarnaast, ik heb niet voor niets mijn studie met heel veel moeite gedaan, terwijl wij al 3 kinderen (waarvan 2 met gebruiksaanwijzing) hadden! Ik wil werken als verpleegkundige!

Helaas denkt mijn lijf daar op dit moment anders over.... Bedden opmaken? Geen goed plan. Infuuszak ophangen en aanprikken? (een veelvuldige handeling op hematologie) Ook geen goed plan als je je armen bijna niet kan optillen. En zo kan ik nog wel even doorgaan over dingen tillen, helpen met wassen en veel lopen....

Afgelopen donderdag waren we weer terug bij revalidatie. De arts wist na een paar vragen precies wat ze aan mij had. Ik ben een optimist, een doordouwer, iemand die niet snel opgeeft, te lang door gaat. En nu roept mijn lijf STOP!
Op advies van de revalidatiearts heb ik mij per direct ziek gemeld.... Dat was een moeilijke beslissing, maar nu ik een paar dagen verder ben voelt het wel goed.
Over een paar weken krijg ik de oproep voor een revalidatie-traject van 3 tot 4 maanden lang, 2 dagdelen in de week. Ben benieuwd....

Het zit niet in mijn aard om zielig te doen of om te sikkeneuren, maar ik denk dat het wel goed is om het eens op te schrijven. Inmiddels hebben manlief en ik er wel uitvoerig over gesproken hoor.

Dus, wat doe ik nu zoal? Veel haken en ik zit veel achter de naaimachine. Ik probeer beetje bij beetje te leren om alles maar een klein beetje te doen. Dus niet te lang achter elkaar het zelfde of te zwaar of te intensief. Dat is heel moeilijk voor iemand die altijd 10 ballen tegelijk heeft hoog moeten houden...

De tuin, een groot struikelblok... Ik erger me al weken aan de puinzooi die de konijnen ervan hebben gemaakt en het gebrek aan zorg die ik er vorig jaar aan heb kunnen geven. Er moest zo veel gebeuren!!
Gister heb ik Manlief een schop onder zijn kont gegeven om aan het werk te gaan in de tuin. Hij is dan ook dapper begonnen met het omspitten van de border, die een gatenkaas is van de holen die Maya er vorig jaar (toen ze schijnzwanger was) in groef. Hij is halverwege gekomen. En ik, ik heb een struik gesnoeid. In etapes, maar toch... Te veel...
Wel een hele mooie vaas met uitgelopen takken!

En ik heb ook eindelijk een plekje gevonden voor mijn mooie kleedje.